sementara Botol berbentuk HDPE secara amnya tahan terhadap banyak bahan kimia, terdapat bahan khusus yang harus dielakkan daripada terkena, kerana ia boleh merendahkan bahan atau menyebabkannya lemah.
HDPE ialah polimer separa kristal, yang memberikan rintangan yang sangat baik kepada pelbagai bahan kimia, tetapi asid pengoksidaan yang kuat adalah pengecualian. Asid sulfurik pekat (H₂SO₄) dan asid nitrik (HNO₃) adalah sangat reaktif dan boleh menyerang rantai polimer dengan memulakan degradasi oksidatif. Proses ini melibatkan pemecahan ikatan C-H dalam tulang belakang polietilena, yang membawa kepada pembentukan kumpulan karbonil. Pengenalan kumpulan kutub ini mengganggu struktur kristal bahan, yang membawa kepada kerosakkan dan kehilangan ketara dalam sifat mekanikal, seperti kekuatan tegangan dan rintangan hentaman. Degradasi ini adalah eksotermik, bermakna ia boleh menjana haba, berpotensi mempercepatkan pecahan polimer jika tidak diurus dengan betul. Dari masa ke masa, bahan boleh menjadi terdedah kepada keretakan tegasan, terutamanya jika ia berada di bawah beban mekanikal.
Hidrokarbon aromatik, seperti benzena, toluena, dan xilena, terkenal dengan sifat pelarutnya, yang boleh menjadi masalah untuk HDPE. Sebatian ini bukan kutub dan boleh berinteraksi dengan rantai HDPE bukan kutub melalui daya van der Waals, menyebabkan polimer membengkak. Bengkak ini mengganggu kawasan hablur polimer yang tersusun, membawa kepada pengurangan ketumpatan dan kejatuhan yang sepadan dalam sifat mekanikal seperti kekakuan dan kekuatan. Bengkak juga boleh menyebabkan ketidakstabilan dimensi, di mana botol mungkin tidak lagi mengekalkan bentuknya, terutamanya jika bengkak tidak sekata. Dalam kes yang melampau, pendedahan yang berpanjangan boleh mengakibatkan pembubaran separa polimer, menjadikan botol tidak boleh digunakan. Kesan hidrokarbon aromatik adalah bergantung kepada suhu, dengan suhu yang lebih tinggi memburukkan lagi kesan bengkak dan pembubaran.
Hidrokarbon terhalogen, seperti kloroform, karbon tetraklorida, dan diklorometana, adalah pelarut yang sangat agresif apabila melibatkan HDPE. Pelarut ini dicirikan oleh keupayaan mereka untuk berinteraksi dengan polimer pada tahap molekul, yang membawa kepada pengurangan kehabluran bahan. Atom halogen dalam sebatian ini boleh mencipta interaksi dipol yang disebabkan oleh dipol dengan rantai polimer, dengan berkesan mengganggu susunan molekul yang teratur di kawasan kristal. Gangguan ini membawa kepada pelembutan bahan, mengurangkan kapasiti galas beban dan menjadikannya lebih terdedah kepada ubah bentuk di bawah tekanan. Pendedahan yang berpanjangan boleh menyebabkan polimer menyerap pelarut, membawa kepada bengkak dan penurunan selanjutnya dalam sifat mekanikal. Dalam sesetengah kes, polimer juga boleh menjadi melekit atau melekat, terutamanya dalam persekitaran kelembapan tinggi, yang seterusnya menjejaskan kegunaannya.
HDPE biasanya tahan kepada pelbagai pelarut organik, tetapi pelarut khusus seperti aseton, eter, dan keton boleh menimbulkan cabaran. Pelarut ini mampu menembusi kawasan amorfus polimer, di mana rantai polimer kurang padat. Interaksi antara pelarut ini dan polimer boleh membawa kepada fenomena yang dikenali sebagai pemplastikan, di mana bahan menjadi lebih lembut dan lebih fleksibel. Kesan ini boleh memberi manfaat dalam beberapa aplikasi, tetapi dalam kes botol HDPE, ia membawa kepada kehilangan ketegaran, yang penting untuk mengekalkan bentuk dan integriti bekas. Pendedahan yang berpanjangan boleh menyebabkan keretakan tegasan yang disebabkan oleh pelarut, di mana retakan kecil terbentuk pada permukaan botol akibat gabungan tekanan mekanikal dan serangan pelarut. Keretakan ini boleh merebak dari semasa ke semasa, yang membawa kepada kebocoran atau kegagalan besar bekas.
